ΤΟ ΝΗΣΙ «mou»

Όλοι ή σχεδόν όλοι παρακολουθήσαμε το βράδυ της προηγούμενης Δευτέρας το πρώτο επεισόδιο της νέας και πολυαναμενόμενης σειράς του Mega “ΤΟ ΝΗΣΙ” που πραγματεύεται το «βαρύ» όσο και πολυσυζητημένο εδώ και μήνες θέμα της Λέπρας. Είδαμε να ξεπηδά από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες μία ανθρώπινη ιστορία γεμάτη αγάπη αλλά και πόνο! Φυσικά το είδα και εγώ!  Άλλωστε είμαι ένας από αυτούς που είχα την τύχη να διαβάσω το βιβλίο σχεδόν 2 χρόνια πριν… και ναι ενώ ξέρω την πλοκή και το τέλος της ιστορίας συγκινήθηκα και πάλι!

H καταπληκτική παραγωγή, τα κοστούμια, τα σκηνικά, η κινηματογραφική ματιά του σκηνοθέτη, οι απίστευτοι συμβολισμοί, η άξια βραβείου OSCAR φωτογραφία, οι φωτισμοί αλλά και το γήινο παίξιμο των ηθοποιών οδήγησαν σε ένα σύνολο που ανεβάζει την ελληνική τηλεόραση σε άλλα επίπεδα!

Πάνω απ’ όλα όμως βίωσα για άλλη μία φορά μετά την πρώτη ανάγνωση του βιβλίου, την αίσθηση που σου αφήνει μία «καλή ιστορία». Γιατί όλα είναι θέμα ιστορίας, εν προκειμένω, σεναρίου. 

Επενδύθηκαν αρκετά χρήματα για την παραγωγή (η ακριβότερη παραγωγή στην ελληνική τηλεόραση), έχει τους καλύτερους συντελεστές, έπεσε διαφήμιση, όλοι μιλούσαν για τη σειρά μήνες πριν μεταδοθεί το 1^ο επεισόδιο αλλά…. 

Αν δεν ήταν μια καλή ιστορία? 

Αν το όλο εγχείρημα δεν στηριζόταν σε μία καλή ιστορία που θα μιλούσε στις καρδιές των τηλεθεατών, θα πετύχαινε?

Η απάντηση μου είναι ότι μάλλον όχι! Αν δεν ήταν καλή η ιστορία, το project θα έμενε στα χαρτιά, δεν θα βλέπαμε ίσως μόνο παρά το πρώτο επεισόδιο και μετά τέλος, το fan page της σειράς στο facebook δεν θα είχε αυτή στιγμή 273,392 fans (την Κυριακή πριν από τη μετάδοση του 1^ου επεισοδίου είχε 95.000!!) και δεν θα σχολιάζαμε όλοι εδώ και μέρες πλάνο πλάνο όλο το επεισόδιο!!

Όπως και στη σειρά έτσι και στις δημόσιες σχέσεις… αυτό που μετράει τελικά ίσως λίγο περισσότερο από τη σκληρή δουλειά, τον προγραμματισμό και την άψογη υλοποίηση που συντελούν σε ένα άρτιο αποτέλεσμα, είναι το να αφηγούμαστε ωραίες ιστορίες!

Και το κοινό/ οι πελάτες/ οι δημοσιογράφοι θα την αγαπήσουν …. 

Και εμείς θα ανακαλύψουμε ότι και στο δικός μας «ΝΗΣΙ» γίνονται θαύματα όπως εκεί… στη Σπιναλόγκα!

Ξενοφών Ελευθεριάδης

Η Ελλάδα ζει το μύθο της

(Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 10.10.10)

Μια φωτογραφία, μια αφορμή. Είμαι στο τσακ της κατάθλιψης, σαν την Ελλάδα. Που μεγάλωσε, εξευρωπαΐστηκε, ξεπέρασε τον αριστερό της εαυτό και τώρα γίνεται ένα με τη Δύση. Οι εικόνες που πληθαίνουν γύρω μας, της ερημιάς και της εξαθλίωσης, του γκετοποιημένου κέντρου είναι εικόνες συνηθισμένες σε όλες τις πόλεις που είχαμε για πρότυπα: τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, το Παρίσι. Θέλαμε να μοιάσουμε σε πόλεις που πέρασαν από μια περίοδο βιομηχανοποίησης και από-βιομηχανοποίησης ενώ ήμαστε οι αγρότες «γείτονές» τους, θέλαμε να γίνουμε οι μοντέρνες κοινωνίες που πέρασαν από κοινωνικό-πολιτισμικές εξεργέσεις δίχως να έχουμε εμείς οι ίδιοι υποστεί τέτοιου είδους διεργασίες, θέλαμε απλά να παρακάμψουμε την ιστορία. Μεγαλώσαμε ως χώρα κάτω από τη σκέπη του κράτους – πατερούλη, υπο την αιγίδα των μεγάλων δυνάμεων μεταπολεμικά, με την ευγενική χορηγία μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων μεταπολιτευτικά. Στα δικά μας πόδια δεν πατήσαμε ποτέ. Και τώρα που η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση ανασυγκρότησης, βιώνει «την ολοκληρωμένη εμπειρία των αγορών» (φωτό): μια εμπειρία των άκρων.

Μέσα σ’αυτήν την κατάσταση, κανείς δεν φαίνεται να αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Επαναπαυόμαστε στη βοήθεια των ξένων, στηριζόμαστε σε δανεικά, παρηγορούμαστε εκτοξεύοντας «κατηγορώ» στους «άλλους». Και το χειρότερο, αφηνόμαστε να πιστεύουμε πως η χώρα κι εμείς θα βγούμε από το αδιέξοδο ως εκ θαύματος, χωρίς όραμα και σχέδιο, απλά, γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.  

Η Ελλάδα ζει το μύθο της. Κι εμείς μαζί της.

Ελίνα Κωνσταντίνου 

«Έπαθε κρίση ο τύπος... δεν έχει επικοινωνία..»

Αν θεωρήσουμε ότι το «Μεγάλο Μήλο» (Νέα Υόρκη) είναι το παγκόσμιο κέντρο εξελίξεων και αποφάσεων, τότε η δήλωση του διευθυντή των “New York Times” Arthur Sulzberger Jr. ότι πιθανότατα στο άμεσο μέλλον να κυκλοφορούν μόνο σε online έκδοση, είναι το σφύριγμα της λήξης για τα έντυπα μέσα, όπως τα ξέρουμε μέχρι σήμερα.

Φυσικά, δεν χρειαζόταν να είναι κάποιος ο Νοστράδαμος για να προβλέψει τα όσα συντελούνται στο χώρο του Τύπου, ιδιαίτερα σε ένα οικονομικό περιβάλλον όπως το σημερινό. Ωστόσο παραμένει πάντα μια σημαίνουσα εξέλιξη, ιδιαίτερα όταν ακόμα δεν έχει παγιωθεί η επόμενη εποχή που θα ακολουθήσει. Για τους επαγγελματίες στο χώρο της επικοινωνίας, φέρνει σημαντικές ανακατατάξεις στον τρόπο δουλειάς τους και διαχείριση των πελατών τους.

Πολλοί θα βιαστούν να πουν σε αυτό το σημείο ότι η επόμενη εποχή θα είναι το Διαδίκτυο, αυτό όμως είναι εντελώς γενικό και αόριστο. Όντως μέσα από το διαδίκτυο θα  προκύψει πιθανότατα η νέα εποχή ενημέρωσης, αλλά  το Διαδίκτυο έχει πολλές εκφάνσεις, υπάγεται σε διαφορετικούς κανόνες, είναι παγκόσμιο και γενικώς δεν μπορεί να προσδιοριστεί ακόμα με ακρίβεια. Κοινώς είναι ένα χάος με δικούς του κανόνες που ακροβατούν μεταξύ νομιμότητας και ηθικής, μεταξύ ελευθερίας του λόγου και ασυδοσίας.

Τι γίνεται με την πληροφόρηση λοιπόν; Ποιος θα αντικαταστήσει το «πρωτοσέλιδο που ρίχνει κυβερνήσεις» και την αρθογραφία που διαμορφώνει ή αλλοτριώνει συνειδήσεις; Ποια μέσα θα πρέπει να χρησιμοποιεί η επικοινωνία για να επικοινωνήσει με το ευρύτερο κοινό;

Κλείνω… κι έφυγα! ή Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο (?)

Προχθές μια φίλη μου μάζεψε τα μπογαλάκια της, πήρε το αεροπλανάκι της και προσγειώθηκε καταμεσής των Παρισίων, σ’ ένα διαμέρισμα στον 5ο ΧΩΡΙΣ ΑΣΑΝΣΕΡ, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη à la francaise. Πριν μια βδομάδα, μια κολλητή μου δήλωσε πως σκέφτεται να χωρίσει από το - επί 10 χρόνια - αγόρι της, γιατί είχαν λέει, άλλα σχέδια για το μέλλον: αυτός θέλει Ελλαδίτσα, αυτή «άλλη γη άλλα μέρη». Τι γίνεται ρε παιδιά;

Είναι απλό. Η κοινοτυπία που θέλει «την Ελλάδα να τρώει τα παιδιά της», φράση που πάντα μου ακουγόταν υπερβολική & θεατράλε, μοιάζει να έχει πια μια γερή δόση αλήθειας. Σύμφωνα μάλιστα με πρόσφατη δημοσκόπηση, τα ευρήματα της οποίας δημοσιεύτηκαν στο «Βήμα», στη σκιά της τρέχουσας οικονομικής κρίσης όλο και περισσότεροι νέοι ρίχνουν κλεφτές ματιές προς τα έξω. Έχει σχεδόν γίνει το νέο trend, όλοι το σκέφτονται, όλοι το ψιθυρίζουν, αρκετοί το πραγματοποιούν. Άνθρωποι γύρω στα τριάντα με σπουδές, γεμάτοι ενέργεια, αλλά και με απογοήτευση. Αγαπούν την Ελλάδα, αισθάνονται όμως ότι τους διώχνει. Δυστυχώς, μόνο μια μικρή μειοψηφία ελπίζει [ή θέλει να ελπίζει] πως η κρίση - εκτός από προβλήματα - θα φέρει και ευκαιρίες. Αυτή είναι η γενιά μας: άλλοι «όπου φύγει, φύγει» κι άλλοι κρατάνε τσίλιες, εκπέμποντας S.O.S…

Στο τέλος της ημέρας, όλα μάλλον είναι θέμα συνήθειας, αποφάσεων και προτεραιοτήτων. Διαμέρισμα στον 5ο χωρίς ασανσέρ Vs να μένεις με τη μαμά και τον μπαμπά, κακόγουστες pub Vs 13 euros για ένα cocktail, πικ-νικ υπό βροχή Vs ηλιόλουστα πρωϊνά μποτιλιαρίσματος…

Μαρία Αρβανιτίδη

«Μπορεί η εικόνα της εταιρείας σας να ωφεληθεί σε καιρό κρίσης?»

Σε αυτό το ερώτημα κλήθηκαν να απαντήσουν οι επαγγελματίες του κλάδου μας που δραστηριοποιούνται στη Βουλγαρία, οι εκπρόσωποι της Ελληνο-Βουλγαρικής επιχειρηματικής κοινότητας αλλά και πολλοί άλλοι εκπρόσωποι τοπικών και πολυεθνικών εταιρειών που παρακολούθησαν το σεμινάριο  που διοργανώθηκε από Ελληνικό Επιχειρηματικό Συμβούλιο της Βουλγαρίας στο ξενοδοχείο Sheraton της Σόφιας.

Στελέχη εταιρειών Δημοσίων Σχέσεων στη Βουλγαρία μοιράστηκαν με τους συμμετέχοντες την εμπειρία τους, case studies και  χρήσιμες συμβουλές σχετικά με την αποτελεσματικότητα των Δημοσίων Σχέσεων σε καιρό κρίσης. 

«Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι φροντίζουμε το πιο πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο κάθε ανθρώπου αλλά και κάθε επιχείρησης, την ίδια μας την εικόνα», δήλωσε ο Πρόεδρος του Ελληνικού Επιχειρηματικού Συμβουλίου Βουλγαρίας, κ. Ιωάννης Πολυκανδριώτης, καλωσορίζοντας τους συμμετέχοντες και δίνοντας τον τόνο της ημερίδας.

Η ομάδα της CIVITAS Global Βουλγαρίας, η οποία προσκλήθηκε να παρουσιάσει τη δική της οπτική επί του θέματος, εκτίμησε ότι η εμπειρία του Ομίλου CIVITAS στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Νοτιανατολικής  Ευρώπης, καθώς και η πολύτιμη διεθνής γνώση του δικτύου της Κethcum με αντίστοιχα παραδείγματα, ήταν πολύτιμη για μία ολοκληρωμένη προσέγγιση.

Ζητήθηκε λοιπόν η επιστράτευση ‘εδικών δυνάμεων ταχυμεταφοράς γνώσης’ με ξένη αποστολή  από την Αθήνα.