Η δύσθυμη και απαισιόδοξη ατμόσφαιρα που επικρατεί μάς επηρεάζει όλους. Ή σχεδόν όλους. Παρατηρώ κάποιους ανθρώπους –και στην εταιρεία μας– οι οποίοι αντιμετωπίζουν τα πάντα με χαμόγελο και θετική διάθεση. Δεν έχουν λυμένα τα προβλήματα τους, το αντίθετο μάλιστα. Δεν είναι υψηλά αμειβόμενοι, χαμηλόμισθοι είναι. Δεν είναι χαζοχαρούμενοι, σκέπτονται και προβληματίζονται. Δεν κάθονται, αλλά δουλεύουν ολημερίς.
Θα ρωτήσει κανείς: μήπως δεν έχουν συναίσθηση, μήπως είναι στον κόσμο τους; Όχι! Έχουν πλήρη επίγνωση της κατάστασης, των δυσκολιών, του δυσοίωνου μέλλοντος.
Κι όμως, αντιμετωπίζουν την καθημερινότητα τους με αισιοδοξία, χωρίς γκρίνια και μίζερη διάθεση. Είναι χαρούμενοι και κάνουν τη δουλειά τους με κέφι, ακόμη κι όταν οι γύρω τους (συνάδελφοι, προϊστάμενοι) τους αποθαρρύνουν. Ενώ άλλοι γκρινιάζουν με όλα και για όλα, γκαντεμιάζονται, απογοητεύονται και κυκλοφορούν με μούτρα μέχρι το πάτωμα, αυτοί πάντα με το μικροπείραγμα, το αστειάκι τους, χαμογελούν και ακτινοβολούν. Μας δείχνουν ένα δρόμο που μοιάζει πολλοί να τον έχουμε ξεχάσει. Τους ευχαριστώ γι αυτό!
Α! Παραλίγο να το ξεχάσω. Οι περισσότεροί τους ανήκουν στη νέα γενιά. Στα παιδιά που αρκετοί της δικής μου γενιάς, τα θεωρούν καλομαθημένα, δύστροπα, που δεν θέλουν να δώσουν τη μάχη, που δεν συμμερίζονται τη δική μας εργασιακή αντίληψη. Πόσο έξω μπορεί να πέφτουμε.
Τελικά, σε κάθε γενιά νικούν όσοι πιστεύουν ότι θα νικήσουν!
:) so simple
ΑπάντησηΔιαγραφή:-) So oversimplified.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔύσκολα θα διαφωνήσω αλλά πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, σαφώς και στην τελική, καλύτερο το χαμόγελο και το φλέγμα απο την κλάψα και την κακομοιριά.
ΑπάντησηΔιαγραφήSo simple, ίσως. So oversimplified, πολύ πιθανό. Άλλα και damn true!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο κάτω κάτω, τελικά, δεν είναι αυτό το θέμα.
Το θέμα είναι να έχεις τα «κότσια» (to put it politely... Περισσότερα) να διαφοροποιείσαι: όταν όλοι και όλα προσπαθούν να σε τραβήξουν προς τα κάτω (γιατί η ριμάδα η κλάψα και η κακομοιριά θέλουν πάντα την παρέα τους), εσύ να αντιστέκεσαι και να προχωράς. Και όταν έρχονται τα δύσκολα και αναρωτιέσαι αν αυτό που βλέπεις είναι «το φως στο τέλος του τούνελ ή το τραίνο που έρχεται να σε πλακώσει», να επιλέγεις πάντα το πρώτο (Acknowledged copy right Νικολούλη!).
Καλό σ-κ and keep :-)