Κλείνω… κι έφυγα! ή Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο (?)

Προχθές μια φίλη μου μάζεψε τα μπογαλάκια της, πήρε το αεροπλανάκι της και προσγειώθηκε καταμεσής των Παρισίων, σ’ ένα διαμέρισμα στον 5ο ΧΩΡΙΣ ΑΣΑΝΣΕΡ, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη à la francaise. Πριν μια βδομάδα, μια κολλητή μου δήλωσε πως σκέφτεται να χωρίσει από το - επί 10 χρόνια - αγόρι της, γιατί είχαν λέει, άλλα σχέδια για το μέλλον: αυτός θέλει Ελλαδίτσα, αυτή «άλλη γη άλλα μέρη». Τι γίνεται ρε παιδιά;

Είναι απλό. Η κοινοτυπία που θέλει «την Ελλάδα να τρώει τα παιδιά της», φράση που πάντα μου ακουγόταν υπερβολική & θεατράλε, μοιάζει να έχει πια μια γερή δόση αλήθειας. Σύμφωνα μάλιστα με πρόσφατη δημοσκόπηση, τα ευρήματα της οποίας δημοσιεύτηκαν στο «Βήμα», στη σκιά της τρέχουσας οικονομικής κρίσης όλο και περισσότεροι νέοι ρίχνουν κλεφτές ματιές προς τα έξω. Έχει σχεδόν γίνει το νέο trend, όλοι το σκέφτονται, όλοι το ψιθυρίζουν, αρκετοί το πραγματοποιούν. Άνθρωποι γύρω στα τριάντα με σπουδές, γεμάτοι ενέργεια, αλλά και με απογοήτευση. Αγαπούν την Ελλάδα, αισθάνονται όμως ότι τους διώχνει. Δυστυχώς, μόνο μια μικρή μειοψηφία ελπίζει [ή θέλει να ελπίζει] πως η κρίση - εκτός από προβλήματα - θα φέρει και ευκαιρίες. Αυτή είναι η γενιά μας: άλλοι «όπου φύγει, φύγει» κι άλλοι κρατάνε τσίλιες, εκπέμποντας S.O.S…

Στο τέλος της ημέρας, όλα μάλλον είναι θέμα συνήθειας, αποφάσεων και προτεραιοτήτων. Διαμέρισμα στον 5ο χωρίς ασανσέρ Vs να μένεις με τη μαμά και τον μπαμπά, κακόγουστες pub Vs 13 euros για ένα cocktail, πικ-νικ υπό βροχή Vs ηλιόλουστα πρωϊνά μποτιλιαρίσματος…

Μαρία Αρβανιτίδη