Η Ελλάδα ζει το μύθο της

(Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 10.10.10)

Μια φωτογραφία, μια αφορμή. Είμαι στο τσακ της κατάθλιψης, σαν την Ελλάδα. Που μεγάλωσε, εξευρωπαΐστηκε, ξεπέρασε τον αριστερό της εαυτό και τώρα γίνεται ένα με τη Δύση. Οι εικόνες που πληθαίνουν γύρω μας, της ερημιάς και της εξαθλίωσης, του γκετοποιημένου κέντρου είναι εικόνες συνηθισμένες σε όλες τις πόλεις που είχαμε για πρότυπα: τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, το Παρίσι. Θέλαμε να μοιάσουμε σε πόλεις που πέρασαν από μια περίοδο βιομηχανοποίησης και από-βιομηχανοποίησης ενώ ήμαστε οι αγρότες «γείτονές» τους, θέλαμε να γίνουμε οι μοντέρνες κοινωνίες που πέρασαν από κοινωνικό-πολιτισμικές εξεργέσεις δίχως να έχουμε εμείς οι ίδιοι υποστεί τέτοιου είδους διεργασίες, θέλαμε απλά να παρακάμψουμε την ιστορία. Μεγαλώσαμε ως χώρα κάτω από τη σκέπη του κράτους – πατερούλη, υπο την αιγίδα των μεγάλων δυνάμεων μεταπολεμικά, με την ευγενική χορηγία μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων μεταπολιτευτικά. Στα δικά μας πόδια δεν πατήσαμε ποτέ. Και τώρα που η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση ανασυγκρότησης, βιώνει «την ολοκληρωμένη εμπειρία των αγορών» (φωτό): μια εμπειρία των άκρων.

Μέσα σ’αυτήν την κατάσταση, κανείς δεν φαίνεται να αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Επαναπαυόμαστε στη βοήθεια των ξένων, στηριζόμαστε σε δανεικά, παρηγορούμαστε εκτοξεύοντας «κατηγορώ» στους «άλλους». Και το χειρότερο, αφηνόμαστε να πιστεύουμε πως η χώρα κι εμείς θα βγούμε από το αδιέξοδο ως εκ θαύματος, χωρίς όραμα και σχέδιο, απλά, γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.  

Η Ελλάδα ζει το μύθο της. Κι εμείς μαζί της.

Ελίνα Κωνσταντίνου