Είναι πολύ εύκολο να είσαι ευτυχής. Αρκεί να έχεις γνωρίσει μεγάλη δυστυχία. *

Διάβαζα πρόσφατα τη μελέτη Legatum Prosperity Index (http://www.prosperity.com/default.aspx) που μετράει το βαθμό ευημερίας σε 110 χώρες που αντιπροσωπεύουν το 90% του παγκόσμιου πληθυσμού, όπου –παρά την κρίση– βρισκόμαστε στη 39^η θέση, με τη Νορβηγία στην 1^η θέση, τις ΗΠΑ στη 10^η και τη Βρετανία στη 13^η θέση.

Συνδύασα τη μελέτη αυτή με την ανακοίνωση που είχε κάνει πριν λίγους μήνες ο βρετανός πρωθυπουργός  David Cameron ότι θα μετρά την πρόοδο της χώρας του “όχι μόνο ως προς την οικονομική κατάσταση αλλά και ως προς το βαθμό ευημερίας των πολιτών της”.  Σε εφαρμογή της απόφασης αυτής το Γραφείο Εθνικής Στατιστικής της Βρετανίας άρχισε να μετράει την ευημερία των πολιτών. Η έρευνα έγινε σε δείγμα πολλών χιλιάδων βρετανών, οι οποίοι κλήθηκαν να περιγράψουν το βαθμό ευτυχίας τους σε μια κλίμακα από το ένα μέχρι το δέκα. Προφανώς στην κλίμακα αυτή το “μηδέν” θα είναι να θρηνείς σε μια γωνιά για την κατάντια και τη μαύρη μοίρα σου και το “δέκα” να χοροπηδάς από ευτυχία και χαρά. Το αποτέλεσμα τελικά ήταν 5,3 στα 10, δηλαδή “μετρίως ευτυχισμένοι”. Ένα μάλλον ικανοποιητικό αποτέλεσμα, αν λάβει κανείς υπόψη το συγκρατημένο και φλεγματικό χαρακτήρα των βρετανών και την κρίση που ακόμη βιώνουν έντονα.

Συγχρόνως παρατηρώ τη δική μας γενικευμένη κατήφεια και απαισιοδοξία, την καταστροφολογία και την “εθνική” μελαγχολία, που ενισχύονται εκκωφαντικά από τους εργολάβους της μιζέριας, δηλαδή τους δημοσιογράφους και σχολιαστές κυρίως της τηλεόρασης. Με μια τέτοια ατμόσφαιρα, υποθέτω ότι αν γινόταν εδώ μια παρόμοια μέτρηση τα αποτελέσματα θα ήταν ιδιαίτερα αρνητικά, για να μην πω, υπό το μηδέν.

Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα; Έφτασαν οκτώ μήνες εφαρμογής των περιοριστικών πολιτικών του μνημονίου και η μείωση της καταναλωτικής μας ευχέρειας για να έχουμε γίνει κιόλας τόσο δυστυχείς; Τόσο πολύ μας στεναχωρεί η απώλεια της εθνικής νιρβάνα και του “ελληνικού ονείρου”; Οι δυσκολίες που περνάμε και που έχουμε μπροστά μας ισοδυναμούν με το τέλος της ευτυχίας;

Ο  γάλλος δραματουργός και συγγραφέας Romain Rolland έλεγε ότι “ευτυχία είναι να γνωρίζεις τα όρια σου και να τα αγαπάς”. Κι αυτό είναι που χρειάζεται να γίνει στην Ελλάδα σήμερα. Να γνωρίσουμε τα όρια μας, να μετρήσουμε τις δυνατότητες μας, να τις αγαπήσουμε και να δημιουργήσουμε μέσα σε αυτές αντί να παρασυρόμαστε από τα “ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα” ή να ζούμε με δανεικά.

Κι ενώ σκεφτόμουν όλα αυτά συνάντησα στο κέντρο της Αθήνας έναν βετεράνο των εθνικών αγώνων, φίλο και συμπολεμιστή του πατέρα μου, ο οποίος εν μέσω των πορειών από τη μια των προνομιούχων εργαζομένων των ΔΕΚΟ κι από την άλλη των “αντιεξουσιαστών” μού είπε: “Μεγαλώσαμε στην κατοχή και στον εμφύλιο, πεινάσαμε, ματώσαμε. Ζήσαμε την ορφάνια. Είδαμε αδέλφια και φίλους μας να σκοτώνονται. Εσείς οι νέοι δεν ξέρετε τι σημαίνει να ζεις σε πραγματικά σκληρούς καιρούς και τώρα στα δύσκολα σαστίσατε”.

Και τότε κατάλαβα ότι οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να είμαστε μίζεροι και παραιτημένοι.

* Λέων Τολστόι

Ελλάδα 2011… αλλάζει κάτι;

Πέρασαν κιόλας 11 μέρες από τότε που ανέτειλε η νέα δεκαετία. Εκτός από το εορταστικό κλίμα των ημερών, τις επισκέψεις, τα τραπέζια και τα δώρα, φέτος είχαμε και ένα επιπλέον task: να κατανοήσουμε τις αλλαγές που σηματοδότησε η είσοδός μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Να αφομοιώσουμε τις τεράστιες και όχι ακόμη απολύτως κατανοητές αλλαγές που έχει επιφέρει η κρίση στην Ελλάδα σε κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό επίπεδο, με ότι αυτό σηματοδοτεί για τα επόμενα χρόνια. Ήταν μια χρονιά αναθεώρησης και επαναπροσδιορισμού αξιών, μία χρονιά γεμάτη εντάσεις με κοινωνικές εκρήξεις και ρήξεις με κάθε τι παλιακό και χρησιμοποιώ τον όρο παλιακό γιατί μόνο έτσι μπορώ να κατανοήσω τις συμπεριφορές και τις απόψεις των παλαιότερων γενεών για τα τεκταινόμενα. 

Γιορτάσαμε την Πρωτοχρονιά λοιπόν και περίμενα μετά τα εορταστικά και γεμάτα πυροτεχνήματα τηλεοπτικά ρεπορτάζ να δω πως θα διαμορφωθεί η δημόσια agenda, τουλάχιστον για την αρχή του έτους, και να δω μήπως αλλάξει τελικά κάτι με την έναρξη της δεύτερης δεκαετίας του 2000.

Έχουμε και λέμε: η χώρα μας συνεχίζει να βρίσκεται υπό την επιτήρηση και τη στενή πίεση των διεθνών αγορών, όπως την εποχή προ ΔΝΤ. Η κατάσταση στην Κυβέρνηση… καζάνι που βράζει, η Νέα Δημοκρατία… σε αναζήτηση ταυτότητας και επαναπροσδιορισμού του ιδεολογικού της υπόβαθρου, το νέο κόμμα της Ντόρας Μπακογιάννη… προσπαθεί να συντονίσει το βηματισμό του και η Αριστερά, όπως αυτή διασπάται στα διάφορα κόμματα, αντιτίθεται σε κάθε τι που προτείνεται εμμένοντας στην άποψη της περί επιβεβλημένης χρεωκοπίας και δημιουργίας μίας νέας σοσιαλιστικής βιώσιμης αγοράς. 

Και μέσα σε όλο αυτό τον κυκεώνα της ειδησεογραφίας, το πιο πρόσφατο λήμμα που προστέθηκε στο δημόσιας θεματολογίας λεξιλόγιο μας είναι το «Τείχος». «Ένα Τείχος που θα κατασκευαστεί στον Έβρο για να εμποδίσει την εισροή μεταναστών», όπως αποκάλυψε ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Χρήστος Παπουτσής, σε συνέντευξή του στο πρακτορείο ΑΠΕ-ΜΠΕ. «Τείχος προστασίας», όπως τα αντίστοιχα που έχουν οι υπολογιστές για να αποφύγουν την εισβολή κακόβουλων λογισμικών; ρωτάω εγώ. 

Το τείχος στα σύνορα ΗΠΑ- Μεξικού

Αυτό το «Τείχος» λοιπόν, αν και μπήκε στη δημόσια συζήτηση, θεωρώ ότι δεν έχει ακόμη αναδειχθεί σε πρώτο θέμα. Γιατί; 

Επειδή δεν συμφέρει; Επειδή ακόμη δεν έχουν γίνει συλλαλητήρια υπέρ των μεταναστών; Επειδή δεν υπάρχουν ακόμη εντυπωσιακές εικόνες για να δείξουν τα κανάλια και δεν πουλάει η ιστορία; Αργά ή γρήγορα όμως θα συμβεί, και πολύ φοβάμαι με βίαιο και τελείως «τηλεοπτικό» τρόπο!

Αυτό που με στεναχωρεί είναι η για ακόμη μια φορά επιδερμική αντιμετώπιση του ζητήματος από την ελληνική κοινωνία. Tόσο αυτών που χαιρετίζουν την πρωτοβουλία όσο και αυτών που εναντιώνονται. Φταίει όμως μόνο η κοινωνία για τη συμπεριφορά της ή μήπως και οι διοικούντες που δεν ενημερώνουν ξεκάθαρα για το θέμα της παράνομης μετανάστευσης που τόσο ταλαιπωρεί πρωταρχικά τους ίδιους τους μετανάστες αλλά και την ελληνική κοινωνία;

Προσωπικά δεν μου είναι εύκολο να αποδεχθώ πως η μόνη λύση είναι να υψωθεί ένα Τείχος στον Έβρο.  Ίσως να μπορούσε να αποτελέσει μέρος της λύσης του προβλήματος της παράνομης μετανάστευσης, αλλά όχι ότι μπορεί να λειτουργήσει από μόνη της. Ακόμη και αν το χερσαίο τμήμα των συνόρων μας διαφυλάσσεται με αυτό τον τρόπο, τι γίνεται με το θαλάσσιο μέτωπο; Τι γίνεται αφού περάσουν στα ελληνικά σύνορα; Σε ποιον απευθύνονται; Ποιος θα τους βοηθήσει; Ποια είναι τα σημεία υποδοχής; Ποια είναι η θέση και η συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που σύνορό και πύλη εισόδου της, είναι η Ελλάδα;

Το ποιος είναι υπεύθυνος και ποιος πρέπει να αναλάβει ευθύνες και να στηρίξει την προσπάθεια, δεν το έχουμε κατανοήσει και φοβάμαι ότι έτσι θα παραμείνει και στο μέλλον. 

Το λάθος της Κυβέρνησης κατά τη γνώμη μου είναι ότι δεν θέτει το ζήτημα στις πραγματικές τους διαστάσεις. Εάν εγώ μπορώ να κατανοήσω ότι το πρόβλημα της μετανάστευσης δεν είναι μόνο ελληνικό αλλά πανευρωπαϊκό - γιατί είναι πρόβλημα ολόκληρης της Ε.Ε- τότε γιατί δεν το επικοινωνούν σε αυτό το πλαίσιο;Υπάρχουν απαντήσεις σε όλα αυτά; Εγώ τουλάχιστον δεν έχω διαβάσει ή ακούσει κάτι περί ολοκληρωμένου και συντονισμένου προγράμματος αντιμετώπισης της κατάστασης.

Πρόβλημα στη διαχείριση; Επικοινωνιακό κενό από πλευράς κυβέρνησης ή λάθος προτεραιότητες;

Θα ήταν πολύ πιο εύκολο να περάσει στην ελληνική κοινωνία ως απόφαση των Βρυξελλών, αποδεκτή από όλα τα Κράτη-Μέλη, παρά ως μία ακόμη κυβερνητική απόφαση. Πιστεύω ότι η συζήτηση θα ανοίξει τις επόμενες εβδομάδες και ελπίζω με τα σωστά δεδομένα και αποτελέσματα.

Εύχομαι με αφορμή το μεταναστευτικό να ανοίξει η συζήτηση και για όλα τα άλλα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Κουράστηκα να ακούω ξεπερασμένους, αλλά ακόμη διψασμένους για εξουσία πολιτικάντες να υπόσχονται, να μιλούν για ιδεολογίες, για ορθές πολιτικές και βήματα μπροστά. Εύχομαι το 2011, οι πολιτικοί μας να αγαπήσουν λίγο περισσότερο τη χώρα από ότι τον εαυτό τους. Εύχομαι και εμείς οι ίδιοι να αλλάξουμε, να πετάξουμε τις παρωπίδες και επιτέλους να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά σαν δικά μας, γιατί είναι δικά μας.

Καλή μας χρονιά

Ξενοφών Ελευθεριάδης

Ζουν ανάμεσά μας..

Είσαι διορατικός; Έχεις αυτοπεποίθηση; Αν έχεις και λογαριασμό στο twitter, τότε ίσως διαθέτεις όσα χρειάζονται για να γίνεις ο επόμενος “trend-setter”!

Κάποιες αξίες είναι σίγουρα διαχρονικές. Η Marilyn Monroe θα είναι πάντα το απόλυτο θηλυκό και ο Pablo Picasso ένας από τους μεγαλύτερους ζωγράφους όλων των εποχών. Τα νέα όμως δεδομένα στην επικοινωνία, τη δουλειά και την καθημερινότητά μας έχουν ουσιαστικά μετατρέψει τον καθένα από μας σε εν δυνάμει “trend-setter”, ο οποίος - εάν χρησιμοποιήσει σωστά τα σύγχρονα μέσα που διαθέτει - μπορεί να αποβεί «μοιραίος» στις αποφάσεις και τις επιλογές του κοινωνικού του κύκλου, των πελατών του ή ακόμη και ανθρώπων που ελάχιστα γνωρίζει μέσω των social media… Η αμφίδρομη επικοινωνία, η δυνατότητα να εισακουσθεί κανείς μέσω του προσωπικού του blog, καθώς και οι πλέον ιλιγγιώδεις ταχύτητες με τις οποίες εξαπλώνονται ιδέες & προϊόντα, αποτελούν πρώτης τάξεως ευκαιρίες για τη μετατροπή ενός καθημερινού - αλλά σίγουρα χαρισματικού – ανθρώπου και επαγγελματία σε επηρεαστή γνώμης.

Το μέσο και η ταχύτητα της επιρροής μπορεί να διαφέρουν σε σύγκριση με το παρελθόν, ένα όμως παραμένει πάντα σταθερό: η ικανότητα ουσιαστικά των “trend-setters” να παίρνουν μια ιδέα, brand ή concept που δεν ανήκει στη συνείδηση του κύριου ρεύματος και να το μετατρέπουν σε αυτό ακριβώς. Σε κάτι cool, που κάποτε λίγοι γνώριζαν και τώρα όλοι θέλουν να αποκτήσουν ή να κάνουν.

Tip: Τις περισσότερες φορές το ζητούμενο είναι να εντοπίσει κανείς το σωστό «κανάλι». Άπαξ και γίνει αυτό – και εάν φυσικά διαθέτει τα απαραίτητα qualities - ο κόσμος μπορεί να γίνει δικός του!

INFLUENCERS FULL VERSION from R+I creative on Vimeo.

Μαρία Αρβανιτίδη

What if we organized a worldwide contest for the best marketer ever?

According to the article of Stephanie Fierman, Managing Director at Marketing Mojo LLC we all know who he is, we have sent him letters, we have sung for him, we give him sweets and candies every year -although he should keep an eye on his food habits- and, especially, given Greece's financial situation most of us are counting our hopes on him for this year’s presents!

  

You guessed right.. 

 

We are talking about Santa Claus and let’s see why:

“ o   Long-term reputation management: No steroid use or bogus investment schemes here. Ever. Santa is one reliable dude. And he appears to do what’s right even when no one is looking.

 o   Brand promise and the “continuous connected experience”: No matter where you go, you get the same reinforcing message from and about Santa Claus.  Movies, television, email, social media, online video, radio, snail mail, retail – it doesn’t matter. He has a booming voice, he’s fat, he wears a red suit and he brings good stuff. 

o   Accurate, On-Time Delivery. Neither WikiLeaks, nor Chilean mining disasters, nor 0% interest rates will keep Santa from delivering the goods on Christmas Eve.  

o   Supply Chain Management.  You have to admire the man’s ability to manage his vendors, handle inventory, move the merch and turn on a dime. Your kid decides at the last minute that she wants a Wii instead of the bike that Santa has already bought and loaded on the sleigh? The Wii will be under the tree, for sure.

o   Never any hidden charges: There are no Congressional Committees convening to discuss whether Santa is taking advantage of consumers. There are no pending FTC rules in the pipeline. No small print.  

o   Santa’s pricing policies appears just perfect, in every product category ever invented. And shipping is always free.

o   Brand advocacy. Think of all the parents who read stories about Santa, take their children to see Santa and tuck said children into bed on Christmas Eve with the promise that Santa will soon arrive with presents.  Even adults will sometimes tell each other what they want from Santa.  The dude’s got an army of advocates carrying his message each and every year, and everyone’s happy to do it.

o   Returns and Exchanges. No problem. While one of Santa’s elves may ask you to accompany him to the mall, that’s a small price to pay for better loot.

o   Long-term view of the customer relationship: Santa is committed to lifetime value. If you’re a kid, he wants you to tell your parents and your grandparents and your teachers all about what you want.  He wants you to post what he gave you on Facebook. He wants to take a picture with you and your friends at the mall. Santa: the ultimate “circle of life” promoter.

o   Customer targeting and personalization: If you ask Santa for an iTouch, you’re going to get an iTouch. And if you state a preference, Santa is also highly likely to deliver an iTouch in the colour of your choice.

o   He invites you to be a vital part of his brand and help make the world a better place. Be nice, get your gift. Be naughty, and you’re on your own. No anonymous troll behaviour on the Web, no TMZ stories, no threatening or yelling. Everyone knows the rules, the rules don’t change and there are big rewards for all. Or not.

o   Brand benefits powerful enough to overcome controversy: Santa has a problem that few other brands ever experience: that is, some people don’t believe he exists! You may not like Red Bull, or Microsoft, or Kim Kardashian, or whatever, but you wouldn’t think of denying their very existence on the planet.  And yet, Santa transcends even this existential challenge. Even those who say they “know” he doesn’t exist still enjoy the gestalt of the brand. Name me a pizza chain or a department store or search engine who can say the same.    ”

Santa Claus is the best marketer ever - isn’t he?

Source: http://blog.mengonline.com

Σύλβια Παπαβλασοπούλου

Με 314 έναντι 311, Silvio keeps walking!

H συμπεριφορά του και οι δηλώσεις του κατά καιρούς υπήρξαν απίθανες και προκλητικές. Τα σκάνδαλα για τη ζωή του αμέτρητα, οι κατηγορίες εναντίον του πολλές και σοβαρές. Ωστόσο, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι συνεχίζει να είναι ο Πρωθυπουργός της Ιταλίας των 60 εκατομμυρίων, μιας χώρας που γέννησε παγκόσμιες φυσιογνωμίες, σπουδαίους πολιτικούς ηγέτες και υπήρξε ανέκαθεν χώρα μεγάλων πολιτικών ρευμάτων.  

Συμπεριφερόμενος όπως ακριβώς αισθάνεται, χωρίς να ενδιαφέρεται για το πολιτικό κόστος των πράξεών του, ο Μπερλουσκόνι οδηγεί στην ανεργία πολιτικούς αναλυτές, επικοινωνιολόγους και δημοσιογράφους περνώντας αλώβητος από οποιαδήποτε αναμενόμενη ήττα. Η πρόσφατη πρόταση μομφής εναντίον της κυβέρνησής του κατέληξε ως μία ακόμη δικαίωσή του, έστω και αν αυτή ήταν οριακή, για 3 μόλις ψήφους.

Η υποκρισία των υπολοίπων ενοχλεί περισσότερο από την εκκεντρικότητα του ίδιου, η ανυπαρξία των αντιπάλων του πονάει περισσότερο τους Ιταλούς από ότι τα shows που δίνει ο Πρωθυπουργός τους ανά τον κόσμο.

Ο μέσος Ιταλός αισθάνεται πιο προδομένος από τη μετάλλαξη της πάλαι ποτέ δεσπόζουσας Κεντροαριστεράς των scioperi (απεργών) και των ηγετών-φιλοσόφων, παρά από την κωμωδία που παίζει ο Μπερλουσκόνι. Εξάλλου σε ζητήματα που χρειάστηκαν άμεσες παρεμβάσεις και όχι διαβουλεύσεις επί διαβουλέυσεων, ο il Cavaliere υπήρξε πιο αποτελεσματικός, όπως η αποκατάσταση των διμερών σχέσεων με τη Λιβύη αλλά και με τη Ρωσία.

Επικοινωνιακά ο Μπερλουσκόνι εκμεταλλεύτηκε επιδέξια την απογύμνωση των ιδεολογιών και των αναποτελεσματικών πολιτικών που εφάρμοσαν οι προοδευτικές δυνάμεις και αναδείχτηκε ως η πράξη, απέναντι στη θεωρία. Όντας αυθεντικός, εξέθεσε τους σοβαροφανείς και στημένους αντιπάλους του, που έχοντας χάσει επαφή με τα κοινά τους πίστευαν ότι τους θεωρούν πιο σοβαρούς από αυτόν και αυτό έφτανε. Τα σκάνδαλα δεν τον αγγίζουν γιατί δεν προσπάθησε να πείσει ότι είναι άμεμπτος και αλάθητος. Κανείς δεν εκπλήσσεται από τις αποκαλύψεις γιατί απλά δεν αξίωναν κάτι διαφορετικό από τον ίδιο. 

Η επιχειρηματική του ενασχόληση αλλά και η ενασχόληση του με τη Μίλαν του επέτρεπε να έχει καλύτερη αντίληψη της επικοινωνίας και της επαφής με τα κοινά. Άλλωστε, με κάθε του κίνηση πείθει τα κοινά στα οποία  έχει επιλέξει να απευθύνεται, ότι χωρίς αυτόν τα πράγματα θα είναι χειρότερα.

Η Ιταλία είναι μια χώρα που η πολιτική αστάθεια έχει γίνει συνώνυμό της. Αργά η γρήγορα, ο Μπερλουσκόνι θα φύγει και κάποιοι θα θεωρήσουν ότι κέρδισαν. Ο «μπερλουσκονισμός» όμως θα κυριαρχήσει και σε άλλες χώρες, όσο οι πολιτικοί δεν αντιλαμβάνονται τα ρεύματα των καιρών και αρνούνται να επικοινωνήσουν με τα κοινά τους στους όρους μιας νέας εποχής. 

Θωμάς Κότσης