H συμπεριφορά του και οι δηλώσεις του κατά καιρούς υπήρξαν απίθανες και προκλητικές. Τα σκάνδαλα για τη ζωή του αμέτρητα, οι κατηγορίες εναντίον του πολλές και σοβαρές. Ωστόσο, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι συνεχίζει να είναι ο Πρωθυπουργός της Ιταλίας των 60 εκατομμυρίων, μιας χώρας που γέννησε παγκόσμιες φυσιογνωμίες, σπουδαίους πολιτικούς ηγέτες και υπήρξε ανέκαθεν χώρα μεγάλων πολιτικών ρευμάτων.
Συμπεριφερόμενος όπως ακριβώς αισθάνεται, χωρίς να ενδιαφέρεται για το πολιτικό κόστος των πράξεών του, ο Μπερλουσκόνι οδηγεί στην ανεργία πολιτικούς αναλυτές, επικοινωνιολόγους και δημοσιογράφους περνώντας αλώβητος από οποιαδήποτε αναμενόμενη ήττα. Η πρόσφατη πρόταση μομφής εναντίον της κυβέρνησής του κατέληξε ως μία ακόμη δικαίωσή του, έστω και αν αυτή ήταν οριακή, για 3 μόλις ψήφους.
Η υποκρισία των υπολοίπων ενοχλεί περισσότερο από την εκκεντρικότητα του ίδιου, η ανυπαρξία των αντιπάλων του πονάει περισσότερο τους Ιταλούς από ότι τα shows που δίνει ο Πρωθυπουργός τους ανά τον κόσμο.
Ο μέσος Ιταλός αισθάνεται πιο προδομένος από τη μετάλλαξη της πάλαι ποτέ δεσπόζουσας Κεντροαριστεράς των scioperi (απεργών) και των ηγετών-φιλοσόφων, παρά από την κωμωδία που παίζει ο Μπερλουσκόνι. Εξάλλου σε ζητήματα που χρειάστηκαν άμεσες παρεμβάσεις και όχι διαβουλεύσεις επί διαβουλέυσεων, ο il Cavaliere υπήρξε πιο αποτελεσματικός, όπως η αποκατάσταση των διμερών σχέσεων με τη Λιβύη αλλά και με τη Ρωσία.
Επικοινωνιακά ο Μπερλουσκόνι εκμεταλλεύτηκε επιδέξια την απογύμνωση των ιδεολογιών και των αναποτελεσματικών πολιτικών που εφάρμοσαν οι προοδευτικές δυνάμεις και αναδείχτηκε ως η πράξη, απέναντι στη θεωρία. Όντας αυθεντικός, εξέθεσε τους σοβαροφανείς και στημένους αντιπάλους του, που έχοντας χάσει επαφή με τα κοινά τους πίστευαν ότι τους θεωρούν πιο σοβαρούς από αυτόν και αυτό έφτανε. Τα σκάνδαλα δεν τον αγγίζουν γιατί δεν προσπάθησε να πείσει ότι είναι άμεμπτος και αλάθητος. Κανείς δεν εκπλήσσεται από τις αποκαλύψεις γιατί απλά δεν αξίωναν κάτι διαφορετικό από τον ίδιο.
Η επιχειρηματική του ενασχόληση αλλά και η ενασχόληση του με τη Μίλαν του επέτρεπε να έχει καλύτερη αντίληψη της επικοινωνίας και της επαφής με τα κοινά. Άλλωστε, με κάθε του κίνηση πείθει τα κοινά στα οποία έχει επιλέξει να απευθύνεται, ότι χωρίς αυτόν τα πράγματα θα είναι χειρότερα.
Η Ιταλία είναι μια χώρα που η πολιτική αστάθεια έχει γίνει συνώνυμό της. Αργά η γρήγορα, ο Μπερλουσκόνι θα φύγει και κάποιοι θα θεωρήσουν ότι κέρδισαν. Ο «μπερλουσκονισμός» όμως θα κυριαρχήσει και σε άλλες χώρες, όσο οι πολιτικοί δεν αντιλαμβάνονται τα ρεύματα των καιρών και αρνούνται να επικοινωνήσουν με τα κοινά τους στους όρους μιας νέας εποχής.
Θωμάς Κότσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου