Είναι πολύ εύκολο να είσαι ευτυχής. Αρκεί να έχεις γνωρίσει μεγάλη δυστυχία. *

Διάβαζα πρόσφατα τη μελέτη Legatum Prosperity Index (http://www.prosperity.com/default.aspx) που μετράει το βαθμό ευημερίας σε 110 χώρες που αντιπροσωπεύουν το 90% του παγκόσμιου πληθυσμού, όπου –παρά την κρίση– βρισκόμαστε στη 39^η θέση, με τη Νορβηγία στην 1^η θέση, τις ΗΠΑ στη 10^η και τη Βρετανία στη 13^η θέση.

Συνδύασα τη μελέτη αυτή με την ανακοίνωση που είχε κάνει πριν λίγους μήνες ο βρετανός πρωθυπουργός  David Cameron ότι θα μετρά την πρόοδο της χώρας του “όχι μόνο ως προς την οικονομική κατάσταση αλλά και ως προς το βαθμό ευημερίας των πολιτών της”.  Σε εφαρμογή της απόφασης αυτής το Γραφείο Εθνικής Στατιστικής της Βρετανίας άρχισε να μετράει την ευημερία των πολιτών. Η έρευνα έγινε σε δείγμα πολλών χιλιάδων βρετανών, οι οποίοι κλήθηκαν να περιγράψουν το βαθμό ευτυχίας τους σε μια κλίμακα από το ένα μέχρι το δέκα. Προφανώς στην κλίμακα αυτή το “μηδέν” θα είναι να θρηνείς σε μια γωνιά για την κατάντια και τη μαύρη μοίρα σου και το “δέκα” να χοροπηδάς από ευτυχία και χαρά. Το αποτέλεσμα τελικά ήταν 5,3 στα 10, δηλαδή “μετρίως ευτυχισμένοι”. Ένα μάλλον ικανοποιητικό αποτέλεσμα, αν λάβει κανείς υπόψη το συγκρατημένο και φλεγματικό χαρακτήρα των βρετανών και την κρίση που ακόμη βιώνουν έντονα.

Συγχρόνως παρατηρώ τη δική μας γενικευμένη κατήφεια και απαισιοδοξία, την καταστροφολογία και την “εθνική” μελαγχολία, που ενισχύονται εκκωφαντικά από τους εργολάβους της μιζέριας, δηλαδή τους δημοσιογράφους και σχολιαστές κυρίως της τηλεόρασης. Με μια τέτοια ατμόσφαιρα, υποθέτω ότι αν γινόταν εδώ μια παρόμοια μέτρηση τα αποτελέσματα θα ήταν ιδιαίτερα αρνητικά, για να μην πω, υπό το μηδέν.

Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα; Έφτασαν οκτώ μήνες εφαρμογής των περιοριστικών πολιτικών του μνημονίου και η μείωση της καταναλωτικής μας ευχέρειας για να έχουμε γίνει κιόλας τόσο δυστυχείς; Τόσο πολύ μας στεναχωρεί η απώλεια της εθνικής νιρβάνα και του “ελληνικού ονείρου”; Οι δυσκολίες που περνάμε και που έχουμε μπροστά μας ισοδυναμούν με το τέλος της ευτυχίας;

Ο  γάλλος δραματουργός και συγγραφέας Romain Rolland έλεγε ότι “ευτυχία είναι να γνωρίζεις τα όρια σου και να τα αγαπάς”. Κι αυτό είναι που χρειάζεται να γίνει στην Ελλάδα σήμερα. Να γνωρίσουμε τα όρια μας, να μετρήσουμε τις δυνατότητες μας, να τις αγαπήσουμε και να δημιουργήσουμε μέσα σε αυτές αντί να παρασυρόμαστε από τα “ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα” ή να ζούμε με δανεικά.

Κι ενώ σκεφτόμουν όλα αυτά συνάντησα στο κέντρο της Αθήνας έναν βετεράνο των εθνικών αγώνων, φίλο και συμπολεμιστή του πατέρα μου, ο οποίος εν μέσω των πορειών από τη μια των προνομιούχων εργαζομένων των ΔΕΚΟ κι από την άλλη των “αντιεξουσιαστών” μού είπε: “Μεγαλώσαμε στην κατοχή και στον εμφύλιο, πεινάσαμε, ματώσαμε. Ζήσαμε την ορφάνια. Είδαμε αδέλφια και φίλους μας να σκοτώνονται. Εσείς οι νέοι δεν ξέρετε τι σημαίνει να ζεις σε πραγματικά σκληρούς καιρούς και τώρα στα δύσκολα σαστίσατε”.

Και τότε κατάλαβα ότι οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να είμαστε μίζεροι και παραιτημένοι.

* Λέων Τολστόι

Ελλάδα 2011… αλλάζει κάτι;

Πέρασαν κιόλας 11 μέρες από τότε που ανέτειλε η νέα δεκαετία. Εκτός από το εορταστικό κλίμα των ημερών, τις επισκέψεις, τα τραπέζια και τα δώρα, φέτος είχαμε και ένα επιπλέον task: να κατανοήσουμε τις αλλαγές που σηματοδότησε η είσοδός μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Να αφομοιώσουμε τις τεράστιες και όχι ακόμη απολύτως κατανοητές αλλαγές που έχει επιφέρει η κρίση στην Ελλάδα σε κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό επίπεδο, με ότι αυτό σηματοδοτεί για τα επόμενα χρόνια. Ήταν μια χρονιά αναθεώρησης και επαναπροσδιορισμού αξιών, μία χρονιά γεμάτη εντάσεις με κοινωνικές εκρήξεις και ρήξεις με κάθε τι παλιακό και χρησιμοποιώ τον όρο παλιακό γιατί μόνο έτσι μπορώ να κατανοήσω τις συμπεριφορές και τις απόψεις των παλαιότερων γενεών για τα τεκταινόμενα. 

Γιορτάσαμε την Πρωτοχρονιά λοιπόν και περίμενα μετά τα εορταστικά και γεμάτα πυροτεχνήματα τηλεοπτικά ρεπορτάζ να δω πως θα διαμορφωθεί η δημόσια agenda, τουλάχιστον για την αρχή του έτους, και να δω μήπως αλλάξει τελικά κάτι με την έναρξη της δεύτερης δεκαετίας του 2000.

Έχουμε και λέμε: η χώρα μας συνεχίζει να βρίσκεται υπό την επιτήρηση και τη στενή πίεση των διεθνών αγορών, όπως την εποχή προ ΔΝΤ. Η κατάσταση στην Κυβέρνηση… καζάνι που βράζει, η Νέα Δημοκρατία… σε αναζήτηση ταυτότητας και επαναπροσδιορισμού του ιδεολογικού της υπόβαθρου, το νέο κόμμα της Ντόρας Μπακογιάννη… προσπαθεί να συντονίσει το βηματισμό του και η Αριστερά, όπως αυτή διασπάται στα διάφορα κόμματα, αντιτίθεται σε κάθε τι που προτείνεται εμμένοντας στην άποψη της περί επιβεβλημένης χρεωκοπίας και δημιουργίας μίας νέας σοσιαλιστικής βιώσιμης αγοράς. 

Και μέσα σε όλο αυτό τον κυκεώνα της ειδησεογραφίας, το πιο πρόσφατο λήμμα που προστέθηκε στο δημόσιας θεματολογίας λεξιλόγιο μας είναι το «Τείχος». «Ένα Τείχος που θα κατασκευαστεί στον Έβρο για να εμποδίσει την εισροή μεταναστών», όπως αποκάλυψε ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Χρήστος Παπουτσής, σε συνέντευξή του στο πρακτορείο ΑΠΕ-ΜΠΕ. «Τείχος προστασίας», όπως τα αντίστοιχα που έχουν οι υπολογιστές για να αποφύγουν την εισβολή κακόβουλων λογισμικών; ρωτάω εγώ. 

Το τείχος στα σύνορα ΗΠΑ- Μεξικού

Αυτό το «Τείχος» λοιπόν, αν και μπήκε στη δημόσια συζήτηση, θεωρώ ότι δεν έχει ακόμη αναδειχθεί σε πρώτο θέμα. Γιατί; 

Επειδή δεν συμφέρει; Επειδή ακόμη δεν έχουν γίνει συλλαλητήρια υπέρ των μεταναστών; Επειδή δεν υπάρχουν ακόμη εντυπωσιακές εικόνες για να δείξουν τα κανάλια και δεν πουλάει η ιστορία; Αργά ή γρήγορα όμως θα συμβεί, και πολύ φοβάμαι με βίαιο και τελείως «τηλεοπτικό» τρόπο!

Αυτό που με στεναχωρεί είναι η για ακόμη μια φορά επιδερμική αντιμετώπιση του ζητήματος από την ελληνική κοινωνία. Tόσο αυτών που χαιρετίζουν την πρωτοβουλία όσο και αυτών που εναντιώνονται. Φταίει όμως μόνο η κοινωνία για τη συμπεριφορά της ή μήπως και οι διοικούντες που δεν ενημερώνουν ξεκάθαρα για το θέμα της παράνομης μετανάστευσης που τόσο ταλαιπωρεί πρωταρχικά τους ίδιους τους μετανάστες αλλά και την ελληνική κοινωνία;

Προσωπικά δεν μου είναι εύκολο να αποδεχθώ πως η μόνη λύση είναι να υψωθεί ένα Τείχος στον Έβρο.  Ίσως να μπορούσε να αποτελέσει μέρος της λύσης του προβλήματος της παράνομης μετανάστευσης, αλλά όχι ότι μπορεί να λειτουργήσει από μόνη της. Ακόμη και αν το χερσαίο τμήμα των συνόρων μας διαφυλάσσεται με αυτό τον τρόπο, τι γίνεται με το θαλάσσιο μέτωπο; Τι γίνεται αφού περάσουν στα ελληνικά σύνορα; Σε ποιον απευθύνονται; Ποιος θα τους βοηθήσει; Ποια είναι τα σημεία υποδοχής; Ποια είναι η θέση και η συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που σύνορό και πύλη εισόδου της, είναι η Ελλάδα;

Το ποιος είναι υπεύθυνος και ποιος πρέπει να αναλάβει ευθύνες και να στηρίξει την προσπάθεια, δεν το έχουμε κατανοήσει και φοβάμαι ότι έτσι θα παραμείνει και στο μέλλον. 

Το λάθος της Κυβέρνησης κατά τη γνώμη μου είναι ότι δεν θέτει το ζήτημα στις πραγματικές τους διαστάσεις. Εάν εγώ μπορώ να κατανοήσω ότι το πρόβλημα της μετανάστευσης δεν είναι μόνο ελληνικό αλλά πανευρωπαϊκό - γιατί είναι πρόβλημα ολόκληρης της Ε.Ε- τότε γιατί δεν το επικοινωνούν σε αυτό το πλαίσιο;Υπάρχουν απαντήσεις σε όλα αυτά; Εγώ τουλάχιστον δεν έχω διαβάσει ή ακούσει κάτι περί ολοκληρωμένου και συντονισμένου προγράμματος αντιμετώπισης της κατάστασης.

Πρόβλημα στη διαχείριση; Επικοινωνιακό κενό από πλευράς κυβέρνησης ή λάθος προτεραιότητες;

Θα ήταν πολύ πιο εύκολο να περάσει στην ελληνική κοινωνία ως απόφαση των Βρυξελλών, αποδεκτή από όλα τα Κράτη-Μέλη, παρά ως μία ακόμη κυβερνητική απόφαση. Πιστεύω ότι η συζήτηση θα ανοίξει τις επόμενες εβδομάδες και ελπίζω με τα σωστά δεδομένα και αποτελέσματα.

Εύχομαι με αφορμή το μεταναστευτικό να ανοίξει η συζήτηση και για όλα τα άλλα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Κουράστηκα να ακούω ξεπερασμένους, αλλά ακόμη διψασμένους για εξουσία πολιτικάντες να υπόσχονται, να μιλούν για ιδεολογίες, για ορθές πολιτικές και βήματα μπροστά. Εύχομαι το 2011, οι πολιτικοί μας να αγαπήσουν λίγο περισσότερο τη χώρα από ότι τον εαυτό τους. Εύχομαι και εμείς οι ίδιοι να αλλάξουμε, να πετάξουμε τις παρωπίδες και επιτέλους να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά σαν δικά μας, γιατί είναι δικά μας.

Καλή μας χρονιά

Ξενοφών Ελευθεριάδης

Ζουν ανάμεσά μας..

Είσαι διορατικός; Έχεις αυτοπεποίθηση; Αν έχεις και λογαριασμό στο twitter, τότε ίσως διαθέτεις όσα χρειάζονται για να γίνεις ο επόμενος “trend-setter”!

Κάποιες αξίες είναι σίγουρα διαχρονικές. Η Marilyn Monroe θα είναι πάντα το απόλυτο θηλυκό και ο Pablo Picasso ένας από τους μεγαλύτερους ζωγράφους όλων των εποχών. Τα νέα όμως δεδομένα στην επικοινωνία, τη δουλειά και την καθημερινότητά μας έχουν ουσιαστικά μετατρέψει τον καθένα από μας σε εν δυνάμει “trend-setter”, ο οποίος - εάν χρησιμοποιήσει σωστά τα σύγχρονα μέσα που διαθέτει - μπορεί να αποβεί «μοιραίος» στις αποφάσεις και τις επιλογές του κοινωνικού του κύκλου, των πελατών του ή ακόμη και ανθρώπων που ελάχιστα γνωρίζει μέσω των social media… Η αμφίδρομη επικοινωνία, η δυνατότητα να εισακουσθεί κανείς μέσω του προσωπικού του blog, καθώς και οι πλέον ιλιγγιώδεις ταχύτητες με τις οποίες εξαπλώνονται ιδέες & προϊόντα, αποτελούν πρώτης τάξεως ευκαιρίες για τη μετατροπή ενός καθημερινού - αλλά σίγουρα χαρισματικού – ανθρώπου και επαγγελματία σε επηρεαστή γνώμης.

Το μέσο και η ταχύτητα της επιρροής μπορεί να διαφέρουν σε σύγκριση με το παρελθόν, ένα όμως παραμένει πάντα σταθερό: η ικανότητα ουσιαστικά των “trend-setters” να παίρνουν μια ιδέα, brand ή concept που δεν ανήκει στη συνείδηση του κύριου ρεύματος και να το μετατρέπουν σε αυτό ακριβώς. Σε κάτι cool, που κάποτε λίγοι γνώριζαν και τώρα όλοι θέλουν να αποκτήσουν ή να κάνουν.

Tip: Τις περισσότερες φορές το ζητούμενο είναι να εντοπίσει κανείς το σωστό «κανάλι». Άπαξ και γίνει αυτό – και εάν φυσικά διαθέτει τα απαραίτητα qualities - ο κόσμος μπορεί να γίνει δικός του!

INFLUENCERS FULL VERSION from R+I creative on Vimeo.

Μαρία Αρβανιτίδη